Η Παιδεία των "ποταπότερων των πολιτών"

Επιτέλους, ίσες ευκαιρίες!

“...oι χωρικοί μας επιθυμούσαν άπαντες να μάθουν να αναγιγνώσκωσι και να γράφωσι, αμελούντες την καλλιέργειαν των σταφίδων, οι τεχνίται αφήνουν το έργο των δια να ακροασθούν τί δημοσιεύεται εις τας κατηραμένας εφημερίδας, και ούτε υπηρέτην δυνάμεθα τώρα να εύρωμεν, διότι και οι ποταπότεροι των πολιτών ανατρέφουν τα τέκνα των δια τέχνας και επιστήμας, υπεράνω της αστικής αυτών θέσεως. Ποίαν ωφέλειαν, παραδείγματος χάριν, απήλαυσα εγώ, καταδαπανήσας είκοσι χιλιάδας δίστηλα δια την ανατροφήν των υιών μου εις Ιταλίαν, όταν έκαστος των ξυλουργών και των σκυτοτόμων πέμπει σήμερον τους υιούς του εις τα σχολεία;...” (από το βιβλίο “Ζητήματα επτανησιακής κοινωνικής ιστορίας” του Γ. Λεοντσίνη)

Τουλάχιστον ο επτανήσιος ευγενής που τα έγραφε αυτά πριν καμιά διακοσαριά χρόνια, ήταν ειλικρινής. Αντίθετα σήμερα, όλοι βιάζονται να δηλώσουν πως νοιάζονται για την Παιδεία ή την Υγεία που θα παρέχεται στον καθένα μας. Όλοι. Αυτοί που κάνουν περικοπές (με το χασαπομάχαιρο), το κάνουν για καλό της εκπαίδευσης.  Κλείνουν οι μονάδες ψυχικής υγείας; Μα είναι για να εξυγιανθούν οι δομές. Για το καλό μας δηλαδή. Και αν δεν σας είναι προφανές το πως ακριβώς, μην ανησυχείτε: Δεν πρόκειται για το βραχυπρόθεσμο, λαϊκίστικο καλό μας. Τα αποτελέσματα θα φανούν μεσο-μακροπρόθεσμα (μετά την νεκροψία).

Πρέπει να ήταν το 1998: Είχαμε πάει βόλτα στου Ζωγράφου στο πολυτεχνείο με ένα φιλαράκι. Θυμάμαι πως είχε κάνει την εξής παρατήρηση: Μα καλά, το πάρκινγκ εδώ είναι γεμάτο αμάξια, ενώ στο ΤΕΙ είναι όλο μηχανάκια!”. Δε το είχα προσέξει ως τότε. Και πράγματι, όταν επισκέφτηκα τα ΤΕΙ είδα πως η διαφορά ήταν εντυπωσιακή. Προφανώς εάν η οικογένεια κάποιου είχε αρκετά λεφτά για να πληρώσει ένα καλό φροντιστήριο, οι πιθανότητες να πετύχει σε μια σχολή με υψηλότερη βάση ήταν μεγαλύτερες. Πόσα ταλέντα χάνονται λόγω αυτής της διαρκούς ανισότητας, και πόσοι ηλίθιοι με περικεφαλαία (και λεφτά) κυριολεκτικά εξαγοράζουν τις απαραίτητες γνώσεις και εφόδια για μια καλή δουλειά? Αυτά όταν πλησίαζε το 2000 και η Ελλάδα ήταν ακόμη “ισχυρή” οικονομικά.

Αντί για το γνωστό σε όλους μας “κομματικό βύσμα” που ξεκλείδωνε κάθε πόρτα, τώρα ο απόλυτος κυρίαρχος θα είναι πλέον το αν μη τι άλλο αντικειμενικότερο “χρηματικό βύσμα”. Που δεν είχε λείψει βέβαια ποτέ από το προσκήνιο (και το παρασκήνιο). Απλά τώρα είναι θα είναι ο ισχυρότερος παράγοντας, όπως σε κάθε προηγμένη χώρα του κόσμου. Όπως για παράδειγμα στο περίφημο LSE στο Λονδίνο όπου πήρε το διδακτορικό του ο γιος του Καντάφι (και πλέον καταζητούμενος για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας), πληρώνοντας 1,5 εκατομμύριο λίρες...

Είναι τόσες πολλές οι αλλαγές σε όλα τα επίπεδα, που νιώθω πως υποβαλλόμαστε σε μια θεραπεία-σοκ, σαν αυτές που περιγράφει η Ναόμι Κλάιν. Πραγματοποιείται χωρίς δισταγμό ό,τι χρειάζεται για να “μειωθούν οι προσδοκίες” των πολιτών και να γίνουν “πιο ανταγωνιστικές” οι επιχειρήσεις. Εξοντωτικές περικοπές σε πανεπιστήμια, μισθούς, νοσοκομεία. Ανεξάρτητα από οποιοδήποτε πολιτικό κόστος (νομίζω είναι φανερό αυτό). Κι όλα αυτά με γρήγορες διαδικασίες που παρακάμπτουν δημοκρατικούς θεσμούς ή απλά τους αγνοούν, οποτεδήποτε αυτοί αποτελέσουν εμπόδιο. Πάντα για το νεκρο-μακροπρόθεσμο καλό μας. Νομίζω πως ο επτανήσιος ευγενής που διαμαρτυρόταν για το ότι ο κάθε μπατίρης μπορεί να σπουδάζει τα παιδιά του θα ήταν πολύ ευχαριστημένος από τις αλλαγές που έρχονται...