"Εισαγωγή στην Ευρωπαϊκή φιλοσοφία" του Κ.Νιάρχου (οι Κατακουζίνες του Πανεπιστημίου)

Έτσι κι αλλιώς, δεν είχα την καλύτερη εντύπωση για τα βιβλία που κυκλοφορούν στα ελληνικά πανεπιστήμια. Δεν είμαι βέβαια κανένας ειδικός ενώ αντίθετα, ο Κ.Νιάρχος, καθηγητής στο καποδιστριακό πανεπιστήμιο και τέως κοσμήτορας, έχει μπόλικες περγαμηνές. Ωστόσο με όλο το θάρρος, θα ήθελα να γράψω για το σάστισμα που ένοιωσα ξεφυλλίζοντάς το βιβλίο του "Εισαγωγή στην Ευρωπαϊκή φιλοσοφία". Δε θα σταθώ μόνο στο ουσιαστικό περιεχόμενο, μα και στην πρώτη εικόνα. Γιατί μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση, αυτός ο Κατακουζίνας με σάρκα και οστά.

Παρένθεση: Μιας και ζούμε τις τελευταίες μέρες της, έτσι κι αλλιώς ετοιμοθάνατης δωρεάν Παιδείας, καλό είναι να μην ξεχάσουμε τι άτομα και τι καταστάσεις στήριζαν οι ίδιοι άνθρωποι που σήμερα φέρνουν τους νόμους της αγοράς ως υπέρτατο ρυθμιστή του Πανεπιστημίου. Οι ίδιοι μηχανισμοί και κόμματα που γέμισαν τα πανεπιστήμια με τους ακόλουθούς τους (καθηγητάδες μα και φοιτητοπατέρες και φοιτητομητέρες), που τους στήριξαν σε κάθε αυθαιρεσία, επιχειρούν τώρα να επιβάλλουν την δικτατορία της αγοράς ως τη μοναδική λύση στο μπουρδέλο που αυτοί έφτιαξαν (με όλο το σεβασμό στους οίκους ανοχής που δε μου φταίνε σε τίποτα). Κλείνω την παρένθεση και επιστρέφω στο Κατακουζίνιο βιβλίο.

Ανοίγοντάς το βιβλίο λοιπόν, έρχομαι αντιμέτωπος αμέσως το βλοσυρό βλέμμα μιας ηλικιωμένης. Η μητέρα του κυρίου καθηγητή. Εννοείται δεν τη δημοσιεύω, δε μου φταίει άλλωστε σε τίποτα η γυναίκα... Στέκομαι λίγο παρατηρώντας την ολοσέλιδη έγχρωμη φωτογραφία της. Πρόκειται για τη μόνη φωτογραφία του βιβλίου, τουλάχιστον μέχρι την Γ’ έκδοση. Όχι η μόνη έγχρωμη φωτογραφία. Η μόνη φωτογραφία - ούτε ασπρόμαυρες, ούτε κάποιο σκίτσο κάποιου φιλόσοφου ή έστω κάποιο επεξηγηματικό διάγραμμα. Μονάχα η αυστηρή Μητέρα να καρφώνει τον εμβρόντητο αναγνώστη. Γυρνάω σελίδα. Ένα ποίημα με τίτλο “Πρεσβυτέρα Αναστασία, Η Μάνα μας”. Μιλά για την μαυρίλα που απλώθηκε για πάντα στη ζωή μετά το χαμό της. Και για την χαρά που σκόρπισε στους Αγγέλους. Συνεχίζω.

Επόμενη σελίδα: Κι άλλο κείμενο-αφιέρωση. Τίτλος: Αφιερούται εις την ανάμνησιν της Αναστασίας Γ. Νιάρχου, Πρεσβυτέρας. Είχε αρχίσει να γίνεται λίγο spooky η κατάσταση, εικόνες από το Ψυχώ με την Μητέρα στην κουνιστή καρέκλα μου έρχονται στο νου...Στο κείμενο, που είναι περίπου 3 σελίδες (έχει σημασία - θα φανεί αργότερα γιατί) αναφέρεται σε αυτήν ως “Ήλιο που αενάως φωτίζει την κοσμική πραγματικότητα”, “συνδημιουργού, μετά του Θεού, των ανθρώπων εντός του κοσμικού σύμπαντος”. Να θυμίσω πως πρόκειται για εν ενεργεία καθηγητή φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών - όχι θεολογίας. Γράφει επίσης μεταξύ άλλων: “Πάντα έθετε το ερώτημα, πως είναι δυνατόν να υπάρχουν φιλόσοφοι και επιστήμονες γενικότερα, οι οποίοι, λένε πως δεν πιστεύουν στον Θεόν, αφού οι πλατωνικές ενδείξεις και αποδείξεις, για την αθάνατη ψυχή, καθώς και εκείνες τους Αριστοτέλους, για τον νουν, το θειότερο και απαθές μέρος της ψυχής, είναι τόσο χειροπιαστές”. Οο μι τζι, αναφωνώ παρ’ ότι άθεος.

Όλα αυτά βεβαίως στο πολυτονικό... Πριν τόσους αιώνες ο Καρτέσιος προτίμησε σπάσει την παράδοση και να γράψει στην απλή γαλλική γλώσσα, αντί να χρησιμοποιήσει την λατινική. Για να γίνει κατανοητός σε όσο τον δυνατόν περισσότερο κόσμο. Αυτή η νοοτροπία βέβαια δεν χαρακτηρίζει τους φιλόσοφους και καθηγητές Πανεπιστημίου όπως τον Κ. Νιάρχο ή τον Κ. Βουδούρη που στον 21ο αιώνα επιμένουν στη χρήση του πολυτονικού. Από τις 500 σελίδες του βιβλίου, το κεφάλαιο για την (κυρίαρχη σήμερα) αναλυτική φιλοσοφία (6.6) καταλαμβάνει περίπου 6 σελίδες(!) και στριμώχνει τον Wittgenstein στις δυο τελευταίες. Και αν νομίζατε πως αυτά συμβαίνουν επειδή ας πούμε το βιβλίο εκδόθηκε το 1938 για παράδειγμα κάνετε λάθος. Η έκδοση είναι του 2004 παρακαλώ. Φυσικά μέσα μπορεί να βρει κανείς πολλά ακόμη διαμάντια, όπως τη δήλωση πως πολλοί δίνουν “υπερβολική σημασία” στο κλείσιμο της Ακαδημίας του Πλάτωνα από τον Ιουστινιανό και την παρακμή της φιλοσοφίας που ακολούθησε (είπαμε Κατακουζίνας με τα όλα του). Δεν αναφέρεται βέβαια καθόλου σε άλλα γεγονότα όπως πχ τον φρικτό θάνατο της Υπατίας από τον όχλο των χριστιανο-ταλιμπάν...



Ως under cover (που λεν και στο χωριό μου) δημιουργιστής, ο κύριος Νιάρχος αναφέρεται και στην θεωρία της εξέλιξης ως “επιστημονική διδασκαλία φιλοσοφικού περιεχομένου” και σχολιάζει πως “δημιουργεί σοβαρά προβλήματα και οι κριτικοί της διετύπωσαν το ερώτημα κατά πόσον η θεωρία αυτή παραμένει απλώς μια υποθετική θεωρία ή αποτελεί αναμφισβήτητον γεγονός”, κλείνοντας με το συμπέρασμα πως “ασφαλώς η θεωρία της εξελίξεως έχει δεχθή σοβαρή κριτική από πολλές πλευρές και σήμερα παραμένει ως μια καθαρώς ερευνητική προσπάθεια. Στο σύνολό της παρουσιάζει πολλές αδυναμίες.” Σιγά τον under cover θα μου πείτε. Δεκτόν.

Στην εκτενή αφιέρωσή του στον Μάρξ, αναφέρει μεταξύ άλλων προτάσεις που προέτρεπαν τα μαλλιά μου να εγκαταλείψουν άμεσα το κεφάλι μου όπως: “η σύγκρουση μεταξύ εργάτη και εργοδότη δημιούργησε τον καπιταλισμό” (?) ενώ καταλήγει πως “..η μετάβαση στην κοινωνία της ελευθέρας αγοράς, της ιδιοκτησίας και του υγιούς ανταγωνισμού, αποτελούν τις προσδοκίες των λαών των πρώην κομμουνιστικών χωρών”. Το αφήνω ασχολίαστο αυτό.

Ύστερα απ’ όλα αυτά είπα να γκουγκλίσω λίγο το ονοματάκι του, οπότε και βρήκα πως υπήρξε μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΛΑΟΣ (στη Γραμματεία Παιδείας και Πολιτισμού) πράγμα απολύτως συμβατό βεβαίως βεβαίως με το ύφος και το περιεχόμενο του βιβλίου. Είναι άλλωστε ένα κόμμα που ταυτίζεται ιδεολογικά με τους πιο hardcore παπάδες και, προκειμένου να πετύχει την εθνοσωτήρια αποστολή του έχει συλλέξει όλη την πνευματική ελίτ του τόπου, από τον Ανατολάκη και τον Ψινάκη μέχρι τον Μπουμπούκο και τον Κατακουζίνα μας βέβαια, τον κύριο Κωνσταντίνο Νιάρχο...

Άλλοι σατιρίζουν τον μεσαίωνα - άλλοι τον πεθυμούν....