Περιμένοντας την επόμενη κραυγή

Έχω ακούσει αρκετά άτομα τα οποία έχω σε ιδιαίτερη εκτίμηση, να μιλάνε για τον όχλο που ήταν συγκεντρωμένος στο σύνταγμα. Θα μου πεις εσύ δεν είδες ποτέ φασίστες εκεί? Δεν είδες άλλους κάφρους που ήρθαν διψασμένοι μονάχα για μια ακόμη αναμέτρηση με την καταστολή - αντί να πάνε πχ στο γήπεδο? Ναι, τους είδα και μίλησα και με κάθε καρυδιάς καρύδι... Όμως παρατήρησα πως η συντριπτική πλειοψηφία συμφωνούσε με κάποια λιγοστά αιτήματα: Όπως πχ την σύσταση ανεξάρτητης επιτροπής λογιστικού ελέγχου. Πως και δεν μπόρεσε να συντονιστεί ο κόσμος και να διεκδικήσει τουλάχιστον ένα ελάχιστο κοινό αίτημα? Κοντολογίς (έχει πλάκα αυτή η λέξη), τι μετατρέπει τον κόσμο σε όχλο και αντίστροφα?
 

Σε ένα ντοκιμαντέρ σχετικά με την Παιδεία, άκουσα την εξής διήγηση: Ένας καθηγητής την ώρα του μαθήματος έπιασε μια μαθήτρια να δίνει ένα ραβασάκι και της το πήρε. Κάθισε στην έδρα και έκανε πως το ξετυλίγει για να το διαβάσει δυνατά. Η κοπέλα είπε “όχι σας παρακαλώ”. Αυτός επέμεινε. Ωστόσο περίμενε μερικά δευτερόλεπτα κοιτάζοντας γύρω γύρω. Ύστερα είπε “Μα καλά, ποιοι είναι στο 5μελές?”. Τα παιδιά σήκωσαν στα χέρια τους. “Δε θα μιλήσει κανένας σας? Οι υπόλοιποι? …Δεν ξέρετε πως δεν έχω δικαίωμα να το κάνω αυτό? Οφείλετε να παρέμβετε!”

Ουσιαστικά ο καθηγητής αυτός έκανε μια προσπάθεια να μάθει στα παιδιά ποια είναι τα δικαιώματά τους, αλλά και πως να τα διεκδικούν στην περίπτωση που αυτά δεν γίνονται σεβαστά από τον ίδιο τον καθηγητή τους. Πόσοι μπαίνουν στον κόπο να κάνουν κάτι παρόμοιο? Υπήρξε ποτέ οποιαδήποτε πρωτοβουλία από το υπουργείο η οποία να έχει τέτοιους στόχους? Θα μου πεις είναι δυνατόν να διδάξουν τα παιδιά πως να εκφράζουν οργανωμένα και μη βίαια την ανυπακοή τους, όταν αυτό χρειαστεί? Μάλλον απίθανο....Από ότι ξέρω αυτό δεν γίνεται ούτε στην Ελλάδα, ούτε στις ΗΠΑ, ούτε στην βόρεια Ευρώπη - ούτε και γινόταν βέβαια σε κάποια από τις πρώην κομμουνιστικές χώρες. Στην πράξη, η υπακοή στις προϊστάμενες αρχές είναι πέραν κάθε αμφισβήτησης. Η δικαιολογία είναι πως, αν υπάρχει διαφωνία με τις αρχές, οφείλετε να τις αλλάξετε. Μέσω εκλογών. Διαφορετικά υπακοή - ο Σωκράτης που ήπιε το κώνιο κατόπιν δημοκρατικής εντολής μαλάκας ήταν?

Όμως, ακόμη και ο ελάχιστος από τους απαραίτητους θεσμούς, ώστε να χαρακτηριστεί ένα καθεστώς δημοκρατία (δηλαδή οι εκλογές), απαιτούν πολίτες εκπαιδευμένους για να είναι πολίτες. Διαφορετικά και οι εκλογές μπορούν να αναπαράγουν ένα σύστημα χωρίς καμία ουσιαστική αλλαγή. Εξ ου και η φράση “αν μπορούσε να αλλάξει κάτι με τις εκλογές, αυτές θα ήταν παράνομες”. Θα περίμενε επίσης κανείς πως, αυτοί που εξυπηρετούνται από ένα σύστημα που ευνοεί την ανισότητα, λογικά θα πρέπει να κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους ακριβώς για να μην υπάρξει ποτέ τέτοιου είδους στροφή στην Παιδεία. Πιστεύω πως αυτό ακριβώς κάνουν. Και γιαυτό δεν υπήρξαν ποτέ τέτοιου είδους αλλαγές.

Εφ’ όσον λοιπόν απουσιάζει οποιαδήποτε τέτοια πρωτοβουλία από τους εκάστοτε κυβερνώντες, μου φαίνεται εξαιρετικά υποκριτικό να ακούω για παράδειγμα την κυβέρνηση της Γαλλίας να μιλά για κοινούς εγκληματίες που κάνουν πλιάτσικο, όταν καίγονταν τα προάστια του Παρισιού. Ή σύσσωμο τα ελληνικά ΜΜΕ και η βουλή να καταδικάζουν τη βία το Δεκέμβρη του 2008. Μα τέτοια γεγονότα είναι ισοδύναμα άναρθρης κραυγής, που βγαίνει από τα σπλάχνα κάποιου που δεν γνωρίζει πως να αρθρώσει λόγο. Και η συντεταγμένη πολιτεία διαμαρτύρεται για την απολίτιστη κραυγή, τρέχει να την καταστέλλει, ζητώντας την συναίνεση κάθε μορφωμένου πολίτη. Ο οποίος βέβαια δεν είναι δυνατόν να συνταχθεί με τον όχλο που βιαιοπραγεί και άρα συναινεί. Κι αν ακόμη δεν βιαιοπραγεί ο όχλος, ε, όλο και κάποιος καλοθελητής θα βρεθεί να τον σπρώξει λιγουλάκι προς τα εκεί. Μα όταν κοπάσει η θύελλα, κανείς δεν κάνει κάτι ώστε την επόμενη φορά η μάζα να αυτοοργανωθεί και να καταφέρει να διεκδικήσει ή έστω καταρχήν να εκφραστεί ξεκάθαρα. Περιμένοντας λοιπόν την επόμενη άναρθρη κραυγή...

Δημοκρατία (από τα ελληνικά: δήμος και κράτος) Κρατική αρχή στην οποία ο λαός ασκεί την κυριαρχία